"Milcząca kobieta" Richarda Straussa

"Opera jest strzałem w dziesiątkę, choć może dopiero w XXI w." – tak spoglądał Strauss w przyszłość. Z librettem miał ogromne szczęście, ponieważ napisał je sam Stefan Zweig, żydowski autor, u szczytu swojej twórczości. Oparty na komedii Bena Jonsona tekst opery charakteryzuje się wielką błyskotliwością słowną i głębokim zrozumieniem tego, jak nadać strukturom dramaturgicznym rozrywkowy charakter.

Dla Christiana Thielemanna jest to wyjątkowo szczęśliwe zrządzenie losu – zachwycony różnorodną partyturą dzieła "Die schweigsame Frau" ("Milcząca kobieta") marzył o tym, aby była to jego pierwsza premiera operowa jako generalnego dyrektora muzycznego berlińskiej Opery Państwowej. Na tym stanowisku jest on nie tylko następcą Daniela Barenboima, ale też Richarda Straussa, który w 1908 r. został mianowany generalnym dyrektorem muzycznym Królewskiego Teatru Dworskiego Unter den Linden zwanego dziś Operą Państwową Unter den Linden.

Reżyser operowy Jan Philipp Gloger – dyrektor artystyczny Teatru Ludowego (Volkstheater) w Wiedniu – skupia się w swojej nowej inscenizacji na tematach społecznych: rozwiązaniu problemu osamotnienia społecznego i braku mieszkań. "Die schweigsame Frau" jest jego debiutem reżyserskim w berlińskiej Operze Państwowej.

Sir Morosus mieszka w kamienicy położonej w dzielnicy Charlottenburg. Pragnie spokoju. Nie ma prawie żadnych kontaktów społecznych. Pozwala swojemu siostrzeńcowi Henry’emu wprowadzić się do siebie. Henry pojawia się niespodziewanie wraz ze swoją barwną grupą teatralną oraz małomówną żoną Amintą. W trakcie trzech muzycznie różnorodnych aktów operowych życie Sir Morosusa ulega pozytywnej zmianie: dzięki grupie teatralnej, która po pewnym czasie także się do niego wprowadza, nawiązuje kontakt z ludźmi i odnajduje spokój w życiu.